<h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2025/5/1/1750078797271.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.54" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h1><h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yalnızca cesurların işidir absürt komedi: ‘Gibi’ evrenine veda</h1>Gerçek dünyanın karanlığından kaçmak için kurmacaya tutunduğumuz bu günlerde, tüm absürt komedi hayranlarını derinden sarsan bir haber aldık: "Gibi" dizisi altı sezonun ardından ekranlara veda etti. Diziye ve ortaya çıkardığı absürt ama bir o kadar da tanıdık evrene bir veda...Yazı: Zeynep Naz İnansalGerçek dünyanın karanlığından kaçmak için kurmacaya tutunduğumuz bu günlerde, tüm absürt komedi hayranlarını derinden sarsan bir haber aldık:&nbsp;Gibi&nbsp;dizisi altı sezonun ardından ekranlara veda etti. Sadık ve öfkeli kitlesinin itirazlarına, Uğur Film’in dizinin yeni sezonuna ev sahipliği yapma iddiasına rağmen maalesef bu veda kesin. Hatta dizinin yaratıcı ve senaristleri Feyyaz Yiğit ile Aziz Kedi, çoktan yeni projeleri için çalışmaya başlamışlar bile. Kimileri&nbsp;Gibi&nbsp;evrenine doyamasa da dizinin ana karakteri Yılmaz’ın dediği gibi&nbsp;"Bazı şeyleri tadında bırakmak en iyisi." Bu durumda, tadı damağımızda kalan diziyi ve yarattığı etkiyi layıkıyla değerlendirmek, belki de en anlamlı veda biçimi olacak.Üç arkadaşın başından geçen saçmalıkları konu alan bir absürt komedi dizisi olarak tanımlayabileceğimiz&nbsp;Gibi, ilk yayımlandığı andan itibaren bir fenomene dönüştü. Namı kulaktan kulağa yayılan,&nbsp;replikleri gündelik konuşmaların demirbaşı&nbsp;hâline gelen dizi, birçoğumuzun absürt durumlar yaşadığında başvurduğu bir referans olmaya başladı. Replikler pankartlara, dizinin karakterleri ve dünyası da yeni nesil dizilere ve alışılmışın dışında işler üretmek isteyenlere ilham oldu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Diziyi arkadaşlarına tavsiye ederken tanımlamakta güçlük çekenlerin hem her şeye hem de hiçbir şeye tam olarak benzetememesi de&nbsp;Gibi ismini doğrular nitelikteydi. Zira, karşımızda tam olarak tanımlayamadığımız, ama çok da tanıdık bulduğumuz bir dünya vardı.</li></ul>Dizinin ana karakterleri Yılmaz (Feyyaz Yiğit), İlkkan (Kıvanç Kılınç) ve Ersoy (Ahmet Kürşat Öçalan) beraber yaşayan üç arkadaş. Hiçbirinin yaptıkları işe, geçmişlerine, yaşlarına veya hayatlarına dair ayrıntılara hâkim değiliz. Rastgele bir günlerine konuk oluyor ve onları durumlara verdikleri tepkiler üzerinden tanımaya başlıyoruz. Bu da daha önce yerli dizilerde karşımıza çıkmayan bir anlatı biçimi.<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#e06535" color="#000000" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#e06535 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/s/yalnizca-cesurlarin-isidir-absurt-komedi-gibi-evrenine-veda?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(224, 101, 53) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">YAZININ DEVAMI</a>

Duende

Gerçek dünyanın karanlığından kaçmak için kurmacaya tutunduğumuz bu günlerde, tüm absürt komedi hayranlarını derinden sarsan bir haber aldık: Gibi&nbsp;dizisi altı sezonun ardından ekranlara veda etti. Sadık ve öfkeli kitlesinin itirazlarına, Uğur Film’in dizinin yeni sezonuna ev sahipliği yapma iddiasına rağmen maalesef bu veda kesin. Hatta dizinin yaratıcı ve senaristleri Feyyaz Yiğit ile Aziz Kedi, çoktan yeni projeleri için çalışmaya başlamışlar bile. Kimileri Gibi&nbsp;evrenine doyamasa da dizinin ana karakteri Yılmaz’ın dediği gibi "Bazı şeyleri tadında bırakmak en iyisi." Bu durumda, tadı damağımızda kalan diziyi ve yarattığı etkiyi layıkıyla değerlendirmek, belki de en anlamlı veda biçimi olacak.Üç arkadaşın başından geçen saçmalıkları konu alan bir absürt komedi dizisi olarak tanımlayabileceğimiz Gibi, ilk yayımlandığı andan itibaren bir fenomene dönüştü. Namı kulaktan kulağa yayılan, replikleri gündelik konuşmaların demirbaşı&nbsp;hâline gelen dizi, birçoğumuzun absürt durumlar yaşadığında başvurduğu bir referans olmaya başladı. Replikler pankartlara, dizinin karakterleri ve dünyası da yeni nesil dizilere ve alışılmışın dışında işler üretmek isteyenlere ilham oldu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Diziyi arkadaşlarına tavsiye ederken tanımlamakta güçlük çekenlerin hem her şeye hem de hiçbir şeye tam olarak benzetememesi de Gibi ismini doğrular nitelikteydi. Zira, karşımızda tam olarak tanımlayamadığımız, ama çok da tanıdık bulduğumuz bir dünya vardı.</li></ul>Dizinin ana karakterleri Yılmaz (Feyyaz Yiğit), İlkkan (Kıvanç Kılınç) ve Ersoy (Ahmet Kürşat Öçalan) beraber yaşayan üç arkadaş. Hiçbirinin yaptıkları işe, geçmişlerine, yaşlarına veya hayatlarına dair ayrıntılara hâkim değiliz. Rastgele bir günlerine konuk oluyor ve onları durumlara verdikleri tepkiler üzerinden tanımaya başlıyoruz. Bu da daha önce yerli dizilerde karşımıza çıkmayan bir anlatı biçimi.&nbsp;Devamlılığa sahip olmayan bölümler orta metrajlı birer film gibi&nbsp;ilerliyor. Karakterlerin her bölümde apayrı bir saçmalıkla karşılaşmalarını ve durumdan kendilerini kurtarma çabalarını izliyoruz. Her bölüm, üçlüden birini ana karakter yaparak kısa bir hikayeyi çözümlüyor. Tüm hikayeler de dizinin bütünüyle temas ediyor. Böylece Gibi, senaryo yapısıyla skeç estetiğinde ilerleyen komedi dizilerinden ayrılıyor.Aziz Kedi, senaryoyu yazarken karakterlerin yaşayacağı olayları absürdün gidebileceği uç örnekler yerine “possible but unlikely” (mümkün ama düşük olasılıklı) olaylardan seçmeyi tercih ettiklerini belirtiyor. Tabii bu tanım sizi yanıltmasın, oldukça "düşük olasılıklı" olarak tanımlansa da karakterlerin başına akla hayale sığmayacak saçmalıklar geliyor.&nbsp;Adı yanlış yazılan bir kokoreççiyle dalga geçip köfteci açmak zorunda kalmaları, babaannesi bir yamyam tarafından yenen dostlarına destek olmaları, onları birbirine düşüren bir robotu alt etmeleri, kendi kişiliği olmadığını fark eden arkadaşlarını iyileştirme çabaları, nü modelliğe gönül vermiş bir adamla maceraları, yanlışlıkla bir swinger çetesini çökertmeye yeltenmeleri bu olaylardan bazıları. Bu uç örneklere rağmen, dizinin en başından itibaren hissettirdiği tanıdıklık baki.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Nasıl başladı?</h2>Gibi’nin dijital bir platformda yayımlanmasının getirdiği özgürlük, konuların yanı sıra dilde ve yaratıcı süreçte de kendini gösteriyor. Yolları ilk olarak Okan Bayülgen’in programında skeç yazarken kesişen, sonrasında Ölümlü Dünya ve Cinayet Süsü filmleriyle kendilerine dev bir hayran kitlesi edinen Aziz Kedi ve Feyyaz Yiğit, bu platformdan tam bir yaratıcı özgürlüğe sahip olacakları&nbsp;bir dizi teklifi alıyorlar.&nbsp;Pandemi sırasında ertelenen Ölümlü Dünya 2 çekimleri vesilesiyle teklifi değerlendirmeye karar veriyor ve Yiğit’in arşivindeki iki kısa hikayeden hareketle, ana karakterleri ve dünyayı belirleyip 21 gün gibi kısa bir sürede 12 bölüm yazıyorlar. (Bu kısa hikayeler daha sonra "Vatka" ve "Badana" bölümlerine dönüşüyor.) Yaratıcı anlamda tamamen özgür hareket eden ikili, ortaya çıkan diziyi kimsenin izlemeyeceğinden şüphelense de yaratma sürecinden duydukları mutluluğun onlar için yeterince tatmin edici olduğunu düşünüyor.Gerçek bir tutku projesi olarak tanımlanabilecek Gibi, senaristlerini yanıltıyor ve kendine dev bir hayran kitlesi ediniyor. Belki de “tutan” dizilere benzememesi ve piyasa kaygısıyla yaratılmamış olması onu bu denli popüler kılıyor. Sevilen esprileri düzenli tekrarlayan veya karakterlerin jestlerine sırtını dayayan durum komedilerinden de farklı bir yerde duruyor tabii. Gibi’nin başarısının sebebi, Türkiye’yi absürt komediyle tanıştırması da değil. Yerli dizi tarihimize baktığımızda Ruhsar, Beşik Kertmesi ve Leyla ile Mecnun gibi absürt komedinin farklı örnekleri karşımıza çıkıyor. Ancak Gibi’yi bu yapımlardan ayıran, absürtlüğe salt bir komedi aracı olarak yaklaşmayı tercih etmeyip onu yer yer trajedi için de kullanabilmesi.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Kimsenin rezil olmadığı bir Türkiye’nin yansıması</h2>Gibi’nin alametifarikası özgürce yaratılmış, benzersiz ve tanıdık dünyası aslında. Sıradan bir mahallede, düz bir hayat süren karakterlerimiz, fazlaca içli dışlı oldukları onlarca insanla hayatlarını paylaşıyor. Bu dünyada herkes birbirinin hayatına fazlaca müdahil. Öyle ki ana karakterlerimiz de kendilerine biçtikleri kahraman ya da kurtarıcı rollerini benimsiyor ve üstlerine vazife olmasa da her duruma burunlarını sokuyorlar.&nbsp;Türkiye’de yaşayan herkesin alışık olduğu, herkesin her şeye karışma hâli Gibi’de yaşanan tüm saçmalıklarının ana sebebi. Yılmaz’ın bir sokak röportajında söyledikleri yüzünden toplumdan dışlanması, eve gelen badanacının duvarı kendi istediği tarzda boyamayı seçmesi, ergen bir çocuğa hayat dersi vermek için herkesin seferber olması, arkadaşlarının düğününde kendilerini kanıtlama çabasına girip rezil olmaları akla gelen bazı örnekler.<img src="https://images.aposto.com/2025/5/6/1749895738029.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.77" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Her ne kadar bu müdahil olma hâli, karakterlerin seçimi gibi görünse de durumun, içinde yaşadıkları toplumdan bağımsız olmadığını görüyoruz. Zaten bu yüzden dizinin ana temasını çaresizlik&nbsp;olarak tanımlayabiliriz. Karakterlerimiz hem başlarına gelen saçmalıklara hem de hayata karşı çaresizler. Karanlık bir dünyada, tüm mantıksızlıklara rağmen tutunmaya çalışıyorlar. Bu dünyadan çıkmıyorlar, ama içinde mutlu da değiller. Bu da hepimizin aşina olduğu varoluşsal sıkıntıları görünür kılıyor.&nbsp;Her sahnede içimiz daha da sıkılsa da bir süre sonra durumların saçmalığı ve karanlık dünyayla olan tezatından etkileniyoruz. Bunda, dizide profesyonel makyaj kullanılmamasının, doğal ışığa ağırlık verilmesinin, mekan ve atmosfer seçimlerinin de etkisi büyük.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Birey olamama hâlini görünür kılmak</h2>Yılmaz, İlkan ve Ersoy, birbirlerinden ayrı var olmayan üç kafalı bir yaratık gibi işliyor. Hiçbiri tam olarak birey değil. Her kararlarını birlikte aldıkları ortak bir hayat yaşıyorlar. Tam anlamıyla yetişkin olamamış karakterlerin hayatındaki tüm yan figürler de mikro zorbalıklarla onları şekillendirmeye çalışıyor.&nbsp;Gibi, toplumumuzdaki birey olamama hâlini&nbsp;görünür kılıyor. Karakterlerin mafya üyeleri olarak New York’ta karşımıza çıktığı final bölümünde bu durumun iyice pekiştirildiğini görüyoruz. Birbirinden ayrı düşünülemeyen üçlü, vuruluyor ve son nefeslerini yan yana veriyorlar.&nbsp;Onlara ateş edenler arasında yaratıcı ekipten yapımcı Barış Ayaztaş ve senarist Aziz Kedi de var. Hâlâ şüphesi olanlar varsa Aziz Kedi’nin yarattığı karakterleri seyircinin huzurunda öldürmesi, beklenen final hissini yaratmıştır diyebiliriz.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yalnızca cesurların işi</h2>Zekice yazılmış diyalogları ve unutulmaz esprilerinin yanı sıra içinde yaşadığımız topluma gerçekçi bakışıyla da Gibi, her zaman farklı bir yerde duracak. Dizinin en sevilen yan karakterlerinden badanacı Ünal’ın badanacılık için söyledikleri, Gibi’nin kendisi için de geçerli aslında: İşin içine korku girince, bizim mesleğin tadı kaçar. Belki de bu yüzden yalnızca cesurların işidir badana. Komedi de biraz böyle değil mi? İzlenmeme veya anlaşılmama korkusundan sıyrılıp özgürce üretilmiş Gibi, her ayrıntısıyla cesurların işi diyebiliriz.Gibi’nin vedası kalbimizi kırsa da ekipten heyecanla beklediğimiz bir proje kapıda. Aziz Kedi ile Feyyaz Yiğit’in bir sonraki projesi, Yiğit’in başrolü Haluk Bilginer’le paylaştığı bir sinema filmi olacak. Ünlü bir Fransız yapımından uyarlanan ve IMAX formatında da vizyona girecek filmin Kasım ayında izleyiciyle buluşması planlanıyor.

Gerçek dünyanın karanlığından kaçmak için kurmacaya tutunduğumuz bu günlerde, tüm absürt komedi hayranlarını derinden sarsan bir haber aldık: "Gibi" dizisi altı sezonun ardından ekranlara veda etti. Diziye ve ortaya çıkardığı absürt ama bir o kadar da tanıdık evrene bir veda...

Yalnızca cesurların işidir absürt komedi: ‘Gibi’ evrenine veda

<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Donadona'nın senarist ve başrol oyuncusu Ahmet Kürşat Öçalan ve yönetmen ikilisi Kaan Arıcı - İsmet Kurtuluş ile "Ana akımın dışında bir komedi: Donadona" başlıklı röportajı buradan,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">19. Akbank Kısa Film Festivali&nbsp;ve&nbsp;festival programı&nbsp;hakkında festival direktörü Selim Evci ile başlıklı röportajı <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/64509d0e5d36160006853851" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>,</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Başrol Müzik&nbsp;serisinin yeni filmi Cadillac Records&nbsp;hakkındaki incelemeyi ise <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/64521eae925a9e00079ab75d" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> okuyabilirsin.</li></ul>

Duende İzleme Listesi

Ali Ilıksüt'le tanışın.&nbsp;Ali bir oyuncu ve kendisini en rahat hissettiği yer sahne. Oyunculukla para kazanabildiği bir yaşam düşlüyor. Fakat bu kolay değil. Bir yandan ekonomik, bir yandan romantik dertlerle mücadele etmeye çalışıyor. "Buz tutan hayallerin, her şeye rağmen deneyenlerin ve yeniden, daha güzel yenilenlerin komedisi" diyor MUBI'nin e-posta kutuma düşen tanıtım metni. Ali ve Ceren'in sahnedeki varoluş mücadelesi, kamera önüne geçebilmek için oyuncu seçimlerindeki döktükleri terler, adeta hayaller ve gerçeklerin meydan muharebesine dönüşüyor. Bir de tabii Ali'nin Ceren'e karşı bir türlü dillendiremediği duyguların birikimi var... Zor Ali'nin işi.Ana akım komedi filmlerinden geçilmeyen sinemamızda, ana akımın dışında komedi üretiminin nadir örneklerinden olan Donadona,&nbsp;çeşitli festivallere konuk olduktan sonra bugün MUBI'de izleyiciyle buluşuyor. Ahmet Kürşat Öçalan'ın kişisel deneyimlerden faydalanarak senaryosunu yazdığı ve başrolünü üstlendiği filmin yönetmenleri ise yeni filmleri LCV (Lütfen Cevap Veriniz)&nbsp;ile gündemde olan ikili Kaan Arıcı&nbsp;ile&nbsp;İsmet Kurtuluş. Film soruyor: Hayallerinden vazgeçmenin sınırını nerede çizmek gerek?Önce Kürşat'ın, ardından yönetmenler İsmet ve Kaan'ın kapısını çalıyor; Donadona'yı, Türkiye'de oyuncu olmayı ve ana akımın dışında komedi yapmayı soruyorum.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/5/1683277642732.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ahmet Kürşat Öçalan | Kaynak: MUBI TürkiyeTürkiye’de yaşamını sürdürmeye çalışan bir komedyenin yaşadıkları göz önünde bulundurulduğunda Donadona’da izlediğimiz olayların ne kadarı parodi, ne kadarı gerçek?Oyunculukla hayatını idame ettirebilmek gerçekten çok güç. Ben İstanbul’a geldiğimde bir yandan oyunculuk kovalarken bir yandan da kast direktörlüğü asistanlığı yaptım. Bu süreçte de çok fazla oyuncu ile tanıştım. Çok net bir şekilde söyleyebilirim ki filmde yaşananların fazlası var azı yok. Donadona tamamen otobiyografik bir film değil ama Ali’nin yaşadığı birçok mevzuyu ben de yaşadım diyebilirim.&nbsp;Reklam filmleri, televizyon dizileri, sinema ve tiyatro… Bu dört alanda yönetmenlerin, yapımcıların ve izleyicinin beklentileri -özellikle Türkiye’de- nasıl farklılıklar gösteriyor? Tüm bunlar oyuncuda nasıl bir baskı ya da kafa karışıklığı yaratıyor?Ben oyunculuğu kategorize etmekten yana değilim. Mecra ne olursa olsun hepsinde oyunculuk yapıyoruz. O yüzden bir oyuncu her mecrada da oynayabilmeli. Tabii ki her birinin ayrı dinamikleri var. 30 saniyelik bir reklam 12 saatte çekiliyor. Daha detaylı bir çalışma oluyor. Maksat ürünü satmak olduğundan reklamda biraz daha büyük bir oyunculuk isteniyor genelde. Az zamanda çok fazla şey anlatmak gerekiyor. Dijital bir platforma yapılan diziler televizyona yapılan bir diziye oranla daha özenli oluyor hâliyle. Televizyon dizisinde her hafta 2.5 saatlik bölüm yetiştirme zorunluluğu işi daha pratik bir şekilde çözme yoluna itiyor. Bu da her departmana yansıdığı gibi oyunculuğa da yansımak zorunda kalıyor. Dijital platforma yapılan işlerde ve sinemada daha detaylı bir çalışma mümkün. Yönetmen de seyirci de oyunculuk noktasında daha talepkâr olabiliyor bu sebeple. Tiyatroya gelecek olursak... Tiyatronun en güzel yanı canlı oynanıyor olması, seyirci tepkisini anında ölçebiliyor olmak. Hep beraber sahnede oluşan enerjiyi hissedebilmek. Bunun için ortalama 1.5 aylık bir prova süreci gerçekleşiyor. Yönetmenin tiyatroda çok önemli olduğunu düşünmekle birlikte tiyatro daha ziyade oyuncunun işi gibi geliyor bana. Sinemada yahut dizide yönetmen istediğini izleyiciye gösterirken tiyatroda oyuncunun performansına bağlı her şey. Bu sebeple tiyatroda her şey apaçık olduğu için seyircide oyunculuktan beklenen talep diğer mecralara göre daha fazla. Soruyu özetleyecek olursam bu dört alanda da beklentiler ufak tefek değişiklikler gösteriyor olsa da esasen oyunculuktan beklenti her zaman iyi olması yönünde. Hikâye neticede oyuncularla anlatılıyor. Oyuncu da işini yaptığından ötürü doğru bir yönetmen-oyuncu iletişimi ile mecra fark etmeksizin üzerinde baskı hissetmez.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/5/1683280557296.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Donadona | Kaynak: MUBI TürkiyeSenarist ve oyuncu olarak yer aldığın bir projede yönetmen koltuğunda farklı bir (hatta iki) ismin oturması Donadona’yı yazarken hayal ettiğin çerçevenin dışına çıkardı mı? İsmet ve Kaan'la iletişimin nasıldı?İsmet ve Kaan’la daha önce çekmiş oldukları Son Şinitzel filminde çalışmıştım. Çok da güzel bir setti ve zaten onları oradan tanıdığım için bu filmde de hiç yabancılık çekmedim. İkisi de birbirini uzun zamandır tanıyor ve çok iyi anlaşıyorlar. İki yönetmenle çekilmiş bir film dahi olsa herhangi bir iletişimsizlik olmadı. Ne istediklerini gayet net biliyorlardı ve bunu da oyunculara aktarma noktasında sorun yaşamadılar. Yazmanın yanı sıra aynı zamanda filmin oyuncusu da olduğum için sette de bazı sahneleri konuşup kararlaştırdığımız oldu. Herkesin çok çalıştığı, öğretici ve çok eğlenceli bir süreçti Donadona benim için.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Kürşat'la nasıl bir araya geldiniz ve Donadona bir sinema filmine nasıl dönüştü?İsmet Kurtuluş:&nbsp;2018’de, Donadona hiç ortada yokken Kürşat kendi Instagram hesabından, oyuncunun seçimi sürecinde yaşadığı zorlukları komik, kısa skeçlerle oynuyordu. Ben o videolara çok gülüyordum. Bir gün buluştuk ve birlikte bu konuda uzun film yapar mıyız dedik, sonra sanıyorum Kürşat 1-2 ay sonra senaryonun ilk taslağını yazdı. O taslağı Kaan’la birlikte biraz kısalttık ve bir anda kendimizi filme hazırlanırken bulduk. Çok doğrudan gelişen bir süreçti. Para arama, yayın platformu arama, doğru zamanı bekleme gibi şeyler aklımızın ucundan bile geçmedi. Ben, Kaan, Kürşat ve dördüncü ortağımız Ahmet Orhon; yapmaya karar verdik ve o günden sonra hiç arkamıza bakmadan filmi yaptık.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/4/5/1683280619432.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Donadona | Kaynak: MUBI TürkiyeDonadona’yı ilk kez geçtiğimiz yılki İstanbul Film Festivali’nde, Antidepresan bölümünde izlemiştik. Ben bu bölümü “festival filmi” algısını biraz yıktığı, komedinin ana akım olmak zorunda olmadığını kanıtladığı için seviyorum. Türkiye’de ana akım dışında komedi üretimi konusunda ne düşünüyorsunuz?İ.K.: Türkiye’de ana akım dışında komedi üretiliyor gibi gelmiyor bana pek. Çok üzücü. Kültür Bakanlığı’dan fon alıp ortak yapım yapıp film çeken kimse komediyle ilgilenmiyor bizde. Hem isim yapmış yönetmenler hem de yeniler için geçerli bu söylediğim. "Comedy doesn’t travel" derler, komedi filminizle festivallerde olamazsınız anlamında. Bağımsız sinemacıların bu söze dikkat verdiğini düşünüyorum biraz. Büyük stüdyolar da sadece ana akım üretim yapıyorlar. Son yıllarda AC Film’in belki yarı-bağımsız diyebilceğim filmleri var aklıma gelen, bir de şimdi ilk anda aklıma gelen Gibi dizisi var, olağanüstü bir ana akım dışı komedi. Parmakla gösteriyoruz onu, çok alternatif bir proje; ama o da film değil. Film olsaydı, bu kadar serbest stil yazıldığı için izlenmezdi.Kaan Arıcı:&nbsp;Türkiye’de en çok üretilen film türü komedi. Ama anca popüler olan, çok belirli tarzda filmler yapılıyor. İsmet ve benim çok sevdiğimiz, istediğimiz bir tarz değil bu. Biz biraz daha gerçek hayatın içerisinden görebildiğimiz şeyleri yapmak istiyoruz. Yani bunu diyerek "güldürürken düşündüren" demek istemiyorum ama dışarıdan bakınca komik olan ama içinde bulunduğunuzda pek de komik olmayan bir yaklaşım diyeyim; bu bizim daha çok ilgimizi çekiyordu. Komediye bu şekilde bakıldığında aynı zamanda ne kadar trajik de olabileceğini görüyorsunuz ve bu gerçek hayatta da böyle. O yüzden Kürşat’ın senaryosu gibi senaryolar benim daha çok ilgimi çekiyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/4/5/1683280656727.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Donadona | Kaynak: MUBI TürkiyeDonadona sahneyle çok ilişkili bir film, sonrasında yine birlikte yönettiğiniz LCV (Lütfen Cevap Veriniz) de neredeyse bir tiyatro oyunu gibi. Sinema ve sahne ilişkisiyle özellikle ilgilendiğinizi söyleyebilir misiniz; bundan sonraki projeleriniz de bu çizgide mi olacak?İ.K.:&nbsp;Benim için bu iki filmin arka arkaya gelmesi tesadüf oldu, şahsen özellikle ilgilendiğim bir konu değildi. Ama çok hoşlandım çalışırken. Daha sonra da bu alanlarda gezinen filmler yapmak isterim. Kaan bana göre tiyatroyla çok daha içli dışlıdır, mesela oyun okumak anlamında. Klasik tiyatroyu da bilir o. Hatta tiyatroda oynamışlığı da vardır.K.A.: Tamamen tesadüf. Benim tiyatroyla ilişkim zaman içinde sahnede ve sahne arkasında çeşitli görevler üstlendiğim için zaten uzunca bir süredir vardı. Bu dünyaya girince insan ister istemez oyunlarla, oyun yazarlarıyla da ilgilenmeye başlıyor. Durum böyle olunca LCV (Lütfen Cevap Veriniz)'e hazırlanırken ben bildiğim, tanıdığım bir dünyanın içinde hissettim kendimi. Yani bundan sonra da sahneyle ilişkili filmler yapmak isterim. Donadona özelinde tiyatro yaparak hayatta kalmaya çalışan (biz bizim filmde oyuncuların tarafından anlatıyoruz) insanları çok tanımıyordum, Kürşat bunun tam içinden geldiği için böyle bir senaryo yazabildi ve bizim buna eklenmemiz de en başında söylediğim gibi tesadüf oldu.

Ahmet Kürşat Öçalan ile ilgili hikayeler